۰۳شهریور
شاهان یرانی احساس می کردند به لشکری از رزمندگان ممتاز نیاز دارند که وفاداری و مهارت های رزمیشان فراتر از دیگران باشد.وظیفه ی آن ها، افزون بر رزمیدن در میدان نبرد،پاسداری از کاخ های شاه و حفاظت از شخص او بود.
داریوش مجموعه ای متشکل از ده هزار رزمنده نخبه را گرد آورد که منحصرا از پارسیان وفادار بودند و آن را«سپاه جاویدان»نامید.همان طور که از نامش پیدا است ،تعداد آن ها هیچ اه نباید کمتر از ده هزار نفر می شد.چنان که هرودوت در تاریخ خود جنگ های ایرانیان را شزح می دهد:«آن ها را بدین سبب جاویدان می نامیدند که اگر یکی از جمع آنان بر اثر مرگ یا بیماری از صف خارج می شد،بی درنگ رزمنده ی دیگری جایش را پر می کرد،به طوری که تعداد آن ها هیچ گاه بیشتر یا کمتر از ده هزار نفر نمی شد.»
