جایگاه زن در ایران باستان

اندیشه‌ی ایرانی که برپایه‌ی سرشت نیک خود و اندیشه های زردشت پدید آمده بود، به خوبی می‌دانست که زن و مرد باهم برابر و در کنار‌یکدیگرند. کریستن سن، خاورشناس بزرگ دانمارکی می‌گوید: «رفتار مردان نسبت به زنان در ایران باستان همراه با نزاکت بود. زن چه در زندگی خصوصی و چه در زندگی اجتماعی از آزادی کامل برخوردار بود». افزون بر این، در فرهنگ ایرانی، انبوه نام های زیبای گل ها و بوی گل ها و زیبایی گل و درخت و جان و جهان را که بر دختران می‌نهند، با هیچ فرهنگ و هیچ زبان و کشور دیگر نمی‌توان برابر کردن، و این همه به نشانه‌ی احترامی است که در اندیشه‌ی ایرانی برای دختر رواست و جایگاه والایی که زن از آن برخوردار بوده است.

 

 

پرچم ایران

پرچم ایران از دوره ناصرالدین شاه قاجار دارای سه رنگ شامل رنگ های سبز،سفید و سرخ است.نشان کنونی در پرچم ایران،نشان جمهوری اسلامی نام دارد که شرح و تفسیر رسمی آن در اصل18 قانون اساسی آمده است.اما به طور خلاصه این نشان بیانگر واژه عربی«الله» و شعار اسلامی عربی «لا اله الا الله»است که روی رنگ سفید پرچم قرار گرفته است.همچنین 22 «الله و اکبر»به رنگ سفید و به نشانه پیروزی انقلاب در روز22 بهمن در حاشیه پایین رنگ سبز و حاشیه بالا رنگ سرخ نوشته شده است.

پرچم دوران هخامنشی به احتمال زیاد عقابی با بال های گشوده با قرص خورشیدی در پشت سر عقاب بوده است و در زمان اشکانیان پرچمی استفاده می شد که به خورشید مزین بوده است.منبع عمده ما از نشانه های اشراف دوره ساسانی و درفش های روزگار ساسانی،کتاب شاهنامه و منابع اسلامی می باشد.

ناجوانمرد ترین قاتل

مصریان باستان،افسانه های متعددی درباره ی مبدا دنیا داشتند.از میان این افسانه هاست که بزرگترین خدایان ظهور کرده اند.یکی از خدایان بزرگ ازیریس بود که به سرنوشت شومش که قتل به دست برادرش ست بود ،تن در داد.لئونارد کوترل این داستان را در کتاب "زندگی تحت سلطه فراعنه" این گونه آورده است.

سپاه جاویدان

شاهان یرانی احساس می کردند به لشکری از رزمندگان ممتاز نیاز دارند که وفاداری و مهارت های رزمیشان فراتر از دیگران باشد.وظیفه ی آن ها، افزون بر رزمیدن در میدان نبرد،پاسداری از کاخ های شاه و حفاظت از شخص او بود.

داریوش مجموعه ای متشکل از ده هزار رزمنده نخبه را گرد آورد که منحصرا از پارسیان وفادار بودند و آن را«سپاه جاویدان»نامید.همان طور که از نامش پیدا است ،تعداد آن ها هیچ اه نباید کمتر از ده هزار نفر می شد.چنان که هرودوت در تاریخ خود جنگ های ایرانیان را شزح می دهد:«آن ها را بدین سبب جاویدان می نامیدند که اگر یکی از جمع آنان بر اثر مرگ یا بیماری از صف خارج می شد،بی درنگ رزمنده ی دیگری جایش را پر می کرد،به طوری که تعداد آن ها هیچ گاه بیشتر یا کمتر از ده هزار نفر نمی شد.»

آبراه داریوش

یکی از طرح های اجرایی بی نظیر داریوش بر گشایش در های امپراطوری به روی تجارت با سرزمین های خارجی متمرکز بود.داریوش،برای آسان کردن تجارت بین ایران،مصر و حوزه ی مدیترانه ،آبراهی حفر کرد که دریای سرخ را به دریا ی مدیترانه متصل می ساخت و کشتی های باری بزرگ می توانستند از آن عبور کنند. مهندسان او، برای انجام دادن این کار بزرگ،پیشنهاد کردند که این آبراه نوک شمالی دریا ی سرخ را به رود نیل در غرب متصل سازد.

آن گاه همه ی کشتی ها می توانستند از راه نیل به شمال به سوی بنادر شرقی مدیترانه بروند.