سپاه جاویدان
شاهان یرانی احساس می کردند به لشکری از رزمندگان ممتاز نیاز دارند که وفاداری و مهارت های رزمیشان فراتر از دیگران باشد.وظیفه ی آن ها، افزون بر رزمیدن در میدان نبرد،پاسداری از کاخ های شاه و حفاظت از شخص او بود.
داریوش مجموعه ای متشکل از ده هزار رزمنده نخبه را گرد آورد که منحصرا از پارسیان وفادار بودند و آن را«سپاه جاویدان»نامید.همان طور که از نامش پیدا است ،تعداد آن ها هیچ اه نباید کمتر از ده هزار نفر می شد.چنان که هرودوت در تاریخ خود جنگ های ایرانیان را شزح می دهد:«آن ها را بدین سبب جاویدان می نامیدند که اگر یکی از جمع آنان بر اثر مرگ یا بیماری از صف خارج می شد،بی درنگ رزمنده ی دیگری جایش را پر می کرد،به طوری که تعداد آن ها هیچ گاه بیشتر یا کمتر از ده هزار نفر نمی شد.»
دلاوری و سرسختی سپاه جاویدان در نبرد با بسیاری از کشور ها به نمایش در آمد و آوازه شان در سرتاسر امپراطوری پیچید.ایرانیان در برخی نبرد ها صرفا با به نمایش در آوردن سپاه جاویدان پیروز می شدند و دشمن گاهی تسلیم شدن را به رو به رو شدن با این سپاه ترجیح می داد.
به سرسختی و سنگدلی این ده هزار نفر به خوبی پاداش داده می شد.
هرودوت جایگاه بی همتای آنان را شرح می دهد و می نویسد:«از پی آن ها تخت روان هایی بود که معشوقه هایشان بر آن ها می نشستند،و صف پر شمار ملازمانی که لباس های زیبا بر تن داشتند.شتر ها و حیوان ها ی بارکش آذوقه و تدارکات آن ها را،جدا از آذوقه ی سربازان دیگر،تحمل می کردند.»
سربازان سپاه جاویدان از جوانان بلند قامت و زیبا انتخاب می شدند و قبل از ورود به سپاه شش سال آموزش می دیدند.فرماندهی این سپاه در زمان خشایارشا بر عهده ی هایدرانوس بود.
هیچ گاردی در طول تاریخ حتی گارد پرتورین به شکوه این گارد هخامنشی ایران زمین نبود.
سنگ نگاره کمانداران سپاه جاویدان از بخش مسکونی کاخ آپادانا ساخته شده توسط داریوش بزرگ در شوش.این کتیبه هم اکنون در موزه لوور فرانسه نگهداری می شود
سنگ نگاره ای از سپاه جاویدان هخامنشی در کاخ تچر