آبراه داریوش

یکی از طرح های اجرایی بی نظیر داریوش بر گشایش در های امپراطوری به روی تجارت با سرزمین های خارجی متمرکز بود.داریوش،برای آسان کردن تجارت بین ایران،مصر و حوزه ی مدیترانه ،آبراهی حفر کرد که دریای سرخ را به دریا ی مدیترانه متصل می ساخت و کشتی های باری بزرگ می توانستند از آن عبور کنند. مهندسان او، برای انجام دادن این کار بزرگ،پیشنهاد کردند که این آبراه نوک شمالی دریا ی سرخ را به رود نیل در غرب متصل سازد.

آن گاه همه ی کشتی ها می توانستند از راه نیل به شمال به سوی بنادر شرقی مدیترانه بروند.

به روایت هرودوت،که این آبراه را دیده بود،آبراه 138 کیلومتر طول داشت و آن قدر پهنا داشت(حدود 46 متر) که کشتی های جنگی پارویی بتوانند از کنار یکدیگر عبور کنند و چهار روز طول می کشید تا کشتی ها از یک سر آن تا سر دیگر عبور کنند.

هیچ مدرکی درمورد این آبراه وجود ندارد،اما هرودوت مدعی بود که داریوش دستور داده بود لوح سنگی خاصی را به یادبود این آبراه نصب کنند.تاریخدانان نسبت به وجود این آبراه و لوح یادبود آن تردید داشتند،تا این که در سال 1866 کارگران یک لوح قرمز از سنگ خارا را که حدود سه متر طول و دو متر پهنا داشت از زیر خاک بیرون آوردند که به زبان های پارسی باستان،بابلی،عیلامی و مصری روی آن حکاکی شده بود.این کتیبه،در کتاب "اِ.تی.المستِد" به نام تاریخی امپراطوری هخامنشی از آن نقل قول شده،آمده است:«فرمان دادم این آبراه از رودی به نام نیل که در مصر جاری است تا دریای پارس حفر شود.پس از آن که آبراه آن گونه که فرمان داده بودم حفر شد،کشتی ها همان طور که من می خواستم از مصر، از راه این آبراه به پارس گذر کردند.»

سکا ها در حال ملاقات با داریوش بزرگ،نگاره از فرانسیس اسموگلویچ1785

نقش برجسته ی داریوش بزرگ در تخت جمشید