طبق سنت جشن های ماهیانه، همزمانی امرداد (گل چمبک به امرداد اختصاص دارد) روز با امرداد ماه که برابر با سوم مرداد در گاه شماری جدید می باشد را جشن امردادگان نام نهاده اند.
امرداد در اوستا به صورت امرتات (حرف ت پهلوی در فارسی جدید تبدیل به د می شود، بدین صورت است که امرتات به صورت امرداد در می آید اما حذف ا که به عنوان پیشوند نفی می باشد معنای امرداد را از بی مرگی به میرایی تغییر می دهد؛ بنابر این واژه مرداد که امروزه به کار برده می شود اشتباه بوده و صحیح آن امرداد است. ا«پیشوند نفی» + مر«mar» به معنای مرگ + تات«tat» به معنای جاودانگی ) به معنای بی مرگی آمده است که نمود دیگری از رستگاری می باشد.
امرتات در فرهنگ اوستایی نام یکی از هفت امشاسپند است؛ این امشاسپند در عالم مینوی نماینده و مظهر بخشایش خداوند بوده و در عالم مادی نگاهبانی از گیاهان و نباتات را بر عهده دارد. امرداد همواره در کنار خرداد (خورداد) مطرح بوده است. به واقع خرداد به مدد ایزدانی چون: تیشتر، واته (ایزدباد) و ... امرداد را برای ایجاد امنیت در جهان مادی یاری می رساند؛ همراهی این دو امشاسپند در جهت جنگ با دیو گرسنگی و تشنگی (زئیریچ : دیو تشنگی) می باشد.
به هنگام جشن امردادگان، امشاسپند مرداد در مقابل تئرو (tauru: دیو گرسنگی) قرار گرفته و نبردی در میان آن ها در می گیرد. او بر تئرو پیروز می شود تا گیاهان برویند و آدمیان از آن ها تغذیه کرده و بدین سان دیو گرسنگی از میان برود.
در جشن امردادگان مردم به کنار گیاهان در دامن طبیعت رفته و برای پیروزی امرداد بر دیو گرسنگی دعا می کنند.