کاشتن سبزه

سبزه کاشتن در چند هفته به نوروز و آغاز سال انجام می گیرد و به تعداد اعضای خانواده در ظرف های کوچک و بزرگ این عمل را انجام می دهند البته در میان ایرانیان مرسوم است که سبزه ها به تعداد هفت یا دوازده باشند.

در کتاب محاسن و اضداد آمده است که در ایران کهن ،بیست و پنج روز پیش از نوروز در میدان شهر، دوازده ستون از خشت خام بر پا می شد و به ترتیب بر هر ستون ، تخمی کاشته می شد (گندم ،جو ،برنج ،باقلا ،کاجیره ،ارزن ،ذرت ،لوبیا ،نخود ،کنجد ،عدس و ماش) و در ششمین روز فروردین با سرود و شادی این سبزه ها را می کندند (با گذر زمان این مراسم در 13 فروردین انجام می گیرد) و به هر سویی پرتاب می کردند.

در گذر زمان این مراسم با تغییراتی رو به رو بوده است.
چه بسا در زندگی های مدرن امروزی ،سبزه گذاشتن منسوخ شده چه آنکه سبزه ها را در چند روز مانده به عید خریداری می کنند و این همان چیزی است که با اصل برکت در تضاد است. در گذشته سبزه ها را به واسطه برکت و فزونی محصول کاشته می شدند و در سیزده نوروز[و گاهی شش فروردین] به آب می انداختند تا هم تلقینی برای افزایش نعمت و برکت و نیز هدیه ای برای آناهیتا (ایزد بانوی آب) باشد.

رویاندن و سبز کردن گیاهان علاوه بر آنکه در میان ایرانیان رواج داشته است بین یونانیان در جشن آدونیس و رومیان در جشن هیلاریا نیز مرسوم بوده است. در جشن آدونیس، یکی از رسوم رایج ،رویاندن و سبز کردن گیاهان بود. گیاهانی را سبز کرده و مراقبت کرده و پرورش می دادند که طی هشت روز خوب رشد می کرد. آنگاه پس از هشت روز ،در ضمن آیین ها و رسوم سوگواری برای آدونیس ،آن سبزه ها را همراه تندیس آدونیس به کنار رود یا دریا برده و به آب می دادند.  بدان وسیله می خواسستند طلب باران فراوان کنند. آیین آب پاشی نیز در سال نو به همین منظور است.